Tο εσωτερικό της Σελήνης δεν αποτελείται από τυρί, όπως πίστευαν κάποιοι.

Μια εμπεριστατωμένη έρευνα που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Μάιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το εσωτερικό της Σελήνης αποτελείται από έναν πυρήνα που στην πραγματικότητα είνα ένα στερεό σφαιρικό σώμα με πυκνότητα παρόμοια με αυτή του σιδήρου. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι αυτό θα βοηθήσει στην επίλυση μιας πολυετούς συζήτησης σχετικά με το εάν ο εσωτερικός πυρήνας της Σελήνης είναι στερεός ή τηγμένος και θα οδηγήσει σε μια πιο ακριβή κατανόηση της ιστορίας της Σελήνης και κατ’ επέκταση του ηλιακού συστήματος.

“Τα αποτελέσματά μας“, έγραψε μια ομάδα με επικεφαλή τον αστρονόμο Arthur Briaud του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας στη Γαλλία, “θέτουν υπό αμφισβήτηση τα δεδομένα της εξέλιξης του μαγνητικού πεδίου της Σελήνης χάρη στην απόδειξη της ύπαρξης του εσωτερικού πυρήνα και προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το χρονικό πλαίσιο του βομβαρδισμού της Σελήνης στα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια του ηλιακού συστήματος.”

Η διερεύνηση της εσωτερικής σύστασης αντικειμένων στο ηλιακό σύστημα επιτυγχάνεται αποτελεσματικότερα μέσω των δεδομένων σεισμικής δραστηριότητας. Ο τρόπος με τον οποίο τα ακουστικά κύματα που προκαλούνται από σεισμούς κινούνται και αντανακλώνται μέσα σε έναν πλανήτη μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να δημιουργήσουν έναν λεπτομερή χάρτη της εσωτερικής δομής του αντικειμένου.

Τυχαίνει να έχουμε δεδομένα σεισμικής δραστηριότητας της Σελήνης που συλλέχθηκαν από την αποστολή Apollo, τα οποία όμως διαθέτουν πολύ χαμηλή ανάλυση, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να καθοριστεί με ακρίβεια η κατάσταση του εσωτερικού πυρήνα. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας υγρός εξωτερικός πυρήνας, αλλά τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται προς το παρόν παραμένουν άγνωστα.

Ο Briaud και οι συνεργάτες του συγκέντρωσαν δεδομένα από διαστημικές αποστολές και πειράματα μέτρησης αποστάσεων με λέιζερ στη Σελήνη για να δημιουργήσουν ένα προφίλ διαφόρων χαρακτηριστικών της Σελήνης. Αυτά περιλαμβάνουν το βαθμό της παραμόρφωση της από τη βαρυτική της αλληλεπίδραση με τη Γη, τη διαφορά της απόστασής της από τη Γη και την πυκνότητά της.

Στη συνέχεια, διεξήγαγαν μοντελοποίηση με διάφορους τύπους πυρήνων για να βρουν ποιος ταίριαζε περισσότερο με τα δεδομένα που είχαν συλλέξει.

Τα ευρήματα παρουσίαζαν μεγάλο ενδιαφέρον. Καταρχάς, τα μοντέλα που πλησίαζαν περισσότερο αυτό της Σελήνης φαναίρωναν ανατροπές στο βάθος του μανδύα της. Αυτό σημαίνει ότι στο κέντρο της Σελήνης το υλικό είναι πολύ πυκνό, ενώ το λιγότερο πυκνό υλικό ανεβαίνει προς τα επάνω. Αυτή η δραστηριότητα έχει αποτελέσει εδώ και καιρό έναν τρόπο εξήγησης της παρουσίας ορισμένων στοιχείων στις ηφαιστειακές περιοχές της Σελήνης.

Επιπλέον, ανακάλυψαν ότι ο πυρήνας της Σελήνης είναι πολύ παρόμοιος με αυτόν της Γης – με ένα εξωτερικό υγρό στρώμα και έναν στερεό εσωτερικό πυρήνα. Ο εξωτερικός πυρήνας έχει ακτίνα περίπου 362 χιλιόμετρα, ενώ ο εσωτερικός πυρήνας έχει ακτίνα περίπου 258 χιλιόμετρα. Αυτό αντιστοιχεί περίπου στο 15% της συνολικής ακτίνας της Σελήνης.

Ο εσωτερικός πυρήνας, σύμφωνα με την ομάδα, έχει επίσης πυκνότητα περίπου 7.822 κιλά ανά κυβικό μέτρο, πλησιάζοντας σε μεγάλο βαθμό την πυκνότητα του σιδήρου.

Η ομάδα του Briaud, αναφέρει ότι τα αποτελέσματά τους αποτελούν ένα αρκετά ισχυρό επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης ενός πυρήνα στο εσωτερικό της Σελήνης παρόμοιου με αυτόν της Γης.

Γνωρίζουμε ότι λίγο μετά τον σχηματισμό της, η Σελήνη διέθετε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο, το οποίο άρχισε να υποχωρεί περίπου πριν από 3,2 δισεκατομμύρια χρόνια. Ένα τέτοιο μαγνητικό πεδίο προκαλείται από την κίνηση στον πυρήνα, επομένως το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος ο πυρήνας της Σελήνης είναι σημαντικό για τον λόγο για τον οποίο το μαγνητικό πεδίο εξαφανίστηκε, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο έγινε.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Nature.

• Tags: Space